TW: Emetofobie/spugen
Emetofobie is een van de meestvoorkomende specifieke fobieën. Er wordt geschat dat in Nederland er ongeveer 65.000 mensen last van hebben. Wanneer je dit hebt ben je bang om zelf over te geven of wanneer iemand anders juist overgeeft. Alles wat je met zo'n gebeurtenis associeert kan dan ook opeens doodeng worden.
@femkois deelde een quote met ons over een opmerking die zij kreeg over haar emetofobie. Logica werkt echter niet samen met fobieën.
Ik merk dat niet alleen zij, maar vele anderen te maken krijgen met onbegrip wegens deze angst. Daarom is het juist belangrijk om naar hen verhalen te luisteren.
Daarom vroeg ik Femke om meer te delen over haar situatie
Sinds maart 2022 ben ik officieel in therapie voor mijn emetofobie. Het werd steeds erger, en na een tijdje durfde ik het huis niet meer uit.
Ik weet nog dat we tijdens de academie een thema hadden waarin we moesten werken. Dat thema was ‘horror/angst’. Mijn klasgenoot had een project gemaakt over mensen die niet meer het huis uit durven. Als ik terugdenk aan dat project, denk ik dat het met oorlog te maken had en misschien met oorlogsslachtoffers of mensen met een bepaalde angststoornis die daaraan gerelateerd was. Een angst dat je buiten dood zou gaan. Net als die Spongebob aflevering, dan durft hij niet meer naar buiten omdat hij een keer zijn kont heeft gebroken en hij denkt nu dat, telkens als hij naar buiten gaat, hij iets zal (kunnen) breken of misschien wel erger.
In de zomer van 2021 durfde ik zelf niet meer naar buiten. Buiten was er geen wc in de buurt. Buiten was er geen bed waarin ik meteen kon gaan liggen als ik niet goed werd. En buiten was niet mijn eigen kamer, waarin ik alle geuren herkende en kon plaatsen.
"Buiten was er geen wc in de buurt. Buiten was er geen bed waarin ik meteen kon gaan liggen als ik niet goed werd. En buiten was niet mijn eigen kamer, waarin ik alle geuren herkende en kon plaatsen."
Ik belde de huisarts, en na 3 gefaalde pogingen wegens coronavirus, mocht ik langskomen.
Ik heb een goede band met mijn moeder, en vertelde haar dat ik hiermee naar de huisarts ging. Ook zij had gemerkt dat het die tijd niet goed met mij ging. Ik legde uit wat er speelde. We zaten op de bank, en de tv stond op de achtergrond zachtjes aan.
Ik heb mama toen alles verteld wat me dwars zat, dat ik bang was om naar buiten te gaan. Bang was om mijn nieuwe baan te starten. Bang was om naar een restaurant te gaan. Bang was om bij iemand te logeren… Ook heb ik uitgelegd dat ik het onbegrip wat ik vanuit thuis altijd heb gekregen, mij heeft gekwetst.
Die avond leek mama ineens te begrijpen dat mijn angst oprecht was. Dat ik het niet, als kind zijnde, had verzonnen vanwege een aandachtstekort. Dat ik me niet zomaar aanstelde, wanneer ik daar zin in had. Dat dit een belemmering voor mij was, en dat ik er inmiddels dagelijks last van had. Dit begrip sprak ze uit.
Ik heb die hele avond gehuild. Het was een moment van grote opluchting, maar ook van besef. Dat het zó lang heeft moeten duren voor dit besef er was. Dat ik zó ontzettend vaak ben uitgelachen of belachelijk werd gemaakt. Vanuit mijn moeders kant was dit gelukkig nu voorbij.
"Dat het zó lang heeft moeten duren voor dit besef er was. Dat ik zó ontzettend vaak ben uitgelachen of belachelijk werd gemaakt."
Inmiddels durf ik weer naar buiten en bestel ik gerust een XXL (vega)burger bij de MacDonalds die ik dan binnen 5 minuten wegwerk zonder enige angst. Dat ik dat weer kan, voelt fijn. Het gaat de goede kant op met mij, maar ook weet ik dat mijn emetofobie er altijd zal zijn. Dat is zo, en daar kan ik niks aan doen. Ik ben wie ik ben, en dit hoort daar nou eenmaal bij.